آب را گِل نکنیـــــد !
آب را گِل نکنیـــــد !
شایــــد از دور، علمدارِ حسیــــن
مشکِ طفلان بــــــر دوش
زخـــم و خون بر انــــدام
مــــی رِسَد تا کــــه از این آبِ روان
پُر کُنَــــد مشکِ تهــــی
بِبـَـــرَد جرعه یِ آبی برسانـــد به حـــرم
تا علــی اصغرِ بی شیرِ رباب
نَفَسَــش تـازه شَوَد
و بخوابـــد آرام...
آب را گِل نکُنیـــــد
که عزیزانِ حسیــن
همـگی خیره به راهند که ســـاقی آید
و به انگشتِ کَرَم
گــره کورِ عطش بگشاید...
آب را گِل نکُنیــــد
که در ایــــن نزدیکی
عابدی تشنه لب و بیمـــارست
در تب و گریه اسیـــر
عمه اش این دو ، سه شب
تا سحــــر بیدارست...
آب را گِل نکُنیـــد
که بُوَد مهریـــه ی مادرشان
نه همیـــن آب
که هــــر جایِ دگر ، رودی و نهـــری جاریست
مهـــرِ ِ زهرای بتـــول است...
از اینست کــه من می گویم:
آب را گِل نکنیــــد..... آب را گـِل نکنید...
۱۳۹۰/۰۹/۱۴
صفحه اول > صفحه دوم > صفحه سوم > صفحه چهارم > صفحه پنجم